Onze muziekjager Ton Ensing presenteert opnieuw een serie zelf geschoten video-opnames. Ditmaal van artiesten die dit jaar spelen op TakeRoot: Marlon Williams, Jerry Leger, maar te beginnen met Kurt Vile. Kurt was al vaker in Groningen. Of nou ja, Groningen, zeg maar gerust Vera. Kind aan huis daar. In 2012 was ie er ter promotie van z’n prachtplaat Smoke Ring for My Halo. Later zou men zeggen dat ie er vermoeid uitzag. Maar ik wist niet beter, nog steeds niet trouwens, dan dat ik de gewone, normale Kurt zag. De Kurt, die zeurderig, lijzig en half mompelend z’n nummers brengt. Z’n band, The Violators, zorgde voor pit & venijn. Althans, voor zover Kurt’s muziek daar aanleiding toe gaf. Een van de hoogtepunten van de avond was de vertolking van Peeping Tomboy. Iets anders kon je het eigenlijk niet noemen, vertolking. De band was even pauzeren en Kurt speelde het in z’n eentje. De stem op z’n zeurderigst, de ogen starend naar de massa, zo nu en dan glurend naar de goede akkoorden op z’n gitaar. Ik stond aan z’n voeten en zette het op een filmen.
Minstens zo mooi: Marlon Williams. Een dik jaar geleden speelde het Nieuw-Zeelandse countrywonder op het Vlielandse festival Into The Great Wide Open. Marlon was net begonnen aan het schrijven van de altijd lastige tweede plaat en probeerde een nummer uit dat later het titelnummer zou worden. Op de plaat werd het een overdadig georkestreerde ballade van Orbisoniaanse proporties. Maar daar op Vlieland werd het hunkerende publiek getrakteerd op een subtiele, kale versie van Make Way For Love waarnaar het prinsheerlijk luisteren was. Wonderschoon. Daar zat ik. Rij 1. De voeten in het zand, de iPhone in de aanslag, de handen in de filmgreep. Net op tijd om Marlon’s toekomstige prijsnummer vast te leggen. Ja, soms heb je mazzel.
Over mazzel gesproken: afgelopen maandagavond was ie weer even in z’n favoriete kroeg, de Ierse pub O’Ceallaigh, aan het Gedempte Kattendiep in Groningen. Jerry Leger. In april was ie er ook al, spelend voor een kroeg vol fans, getuigen van een van de meest hartverwarmende concerten van dit jaar. Leger is de bescheidenheid zelve, een innemende jongen die liever voor een paar enthousiaste fans speelt dan voor een zaal vol makkelijk afgeleide kwebbelaars. Maandag was het aantal toehoorders zo mogelijk nog geringer, maar Leger en z’n band The Situation speelden alsof ze zojuist aan hun wereldtoer begonnen waren: voor de eerste keer onder de mensen. Twee sets van drie kwartier en een toegift van nog es tien minuten, een feest. Met onder andere het fraaie Lucy And Little Billy The Kid van Leger’s laatste: Nonsense and Heartache.
