Hoe een droom toch geen werkelijkheid werd
Voor een festivalprogrammeur is het een nachtmerrie: je gedroomde headliner zegt een paar weken van te voren af. Affiches kunnen de prullenbak in, fans die special voor die ene act kwamen zijn teleurgesteld en hoe zorg je op korte termijn voor vervanging van enigszins vergelijkbaar kaliber? TakeRoot-programmeur Joey Ruchtie over hoe hij gedumpt werd door de Amerikaanse superster Brandi Carlile. Maar zij het ook weer een beetje goedmaakte…
“Begin 2019 was ik druk bezig met de programmering voor TakeRoot. Een van de acts die ik al jaren probeerde te strikken was Brandi Carlile. In Amerika is ze een superster, maar in Europa had ze nog nooit opgetreden. Nou ja, een keer in Zwitserland in 2008 of zoiets geloof ik. Dus ieder jaar nam ik contact op met haar management met de vraag of Brandi rond de tijd van TakeRoot een Europese tournee zou doen, maar altijd waren er andere plannen. Carlile is in Amerika zo waanzinnig populair dat er voor een tournee in Europa eigenlijk gewoon geen ruimte in de overvolle agenda was. Maar in 2019 dacht ik beet te hebben. Wat bleek: Warchild organiseerde een dag na TakeRoot een benefietavond in AFAS Live. Een van de acts die daarbij aanwezig zou zijn was de Britse singer-songwriter Sam Smith. Brandi is een groot fan van hem en speciaal voor die avond zou ze naar Amsterdam vliegen om een duet met Sam te doen. Ik dacht: dit is mijn kans! En zowaar het lukte. Brandi Carlile zou naar TakeRoot komen, niet als onderdeel van een tournee, maar als enige show in Europa. Eindelijk had ik mijn gedroomde headliner!
TakeRoot was dat jaar in no time uitverkocht. Er kwamen, speciaal voor Carlile, fans uit Zweden, IJsland, Portugal, Frankrijk, Duitsland, noem maar op. Maar eind september kregen we ineens slecht nieuws: Brandi moest op zaterdag 2 november in Los Angeles zijn, iets met de Grammy’s geloof ik. Haar management vroeg nog of we TakeRoot niet konden verplaatsen naar de zondag, dan zou ze direct na het benefietoptreden voor Warchild naar Groningen komen. Maar het hele festival verplaatsen was natuurlijk geen optie. Ik zakte bijna door de grond toen ik dat telefoontje kreeg. Toevallig was ik een paar weken later in Nashville, onder andere voor de programmering van TakeRoot voor het jaar daarop. Daar bleek ook haar manager rond te lopen. Ik ben direct op hem afgestapt: wat flik je me nou? Normaal doe ik dat niet zo snel, maar ik zat nog zo vol emotie. Ik liet hem de flyer zien waarop Brandi als headliner werd aangekondigd. Ja, die had ik bij me. Maar goed, het was uiteindelijk allemaal beyond their control.
Ik moest last minute op zoek naar een vervanger die het verlies een beetje kon goedmaken en gelukkig bleek Drive-By Truckers beschikbaar. De fans die speciaal voor Brandi een kaartje hadden gekocht waren uiteraard teleurgesteld, maar ontdekten wél dat TakeRoot ook zonder haar een geweldig festival is. Afijn, de maandag na het festival zat ik op mijn kantoor toen er een groot pakket werd afgeleverd. Wat bleek: Carlile had die zondag toen ze voor Warchild even in Nederland was een gesigneerde gitaar opgestuurd. Met een briefje erbij: I’m so sorry Joey, we’ll make it up. Love Brandi.
Een supermooi gebaar natuurlijk. Mijn dochter heeft ‘m gebruikt toen ze op gitaarles zat, maar inmiddels heeft ze een andere hobby – ijshockey. Dus staat Brandi’s gitaar nu in een hoekje te wachten tot ze ooit naar Groningen komt om hem zelf te bespelen. Want ook al is de kans klein: Brandi Carlile is nog steeds een van mijn gedroomde headliners voor TakeRoot.”
