Jessica Pratt blijft de luisteraars verwonderen en betoveren. Haar titelloze debuut uit 2012 en opvolger On Your Own Love Again (2015) riepen de sfeer op van folkheldinnen uit de jaren zestig, zoals Karen Dalton, Vashti Bunyan en Linda Perhacs. Hartverscheurend mooie, ingetogen lo-fi liedjes, waar haar dromerige, mysterieuze stem doorheen dwarrelt, met enkel haar akoestische gitaar als begeleiding. Met Quiet Signs kwam in 2019 de doorbraak, een album dat – hoewel nog steeds minimalistisch – door de iets uitbreidere instrumentatie wat warmer en voller klinkt en waarmee Pratt zich definitief op de kaart zette als een uniek en buitengewoon singer-songwriter. En nu, vijf jaar later, is haar vierde album een feit: Here in the Pitch. In amper een half uur neemt ze je mee naar een andere dimensie.
Vanaf de allereerste noten is duidelijk dat Pratt met het internationaal zeer lovend ontvangen Here in the Pitch een stap verder zet op haar muzikale weg. Haar nummers worden voorzien van warme jazzakkoorden, bossanovaritmes à la Stan Getz en João Gilberto, Californische sixtiespop en naast gitaar ook percussie en synths. Productioneel waren de geesten van Phil Spector en vooral Brian Wilson rond – voor Pratt was het legendarische Pet Sounds van The Beach Boys een belangrijk ijkpunt. Het resultaat is hypnotiserend en meeslepend, met een slotnummer (The Last Year) dat het volgens de Volkskrant “goed zou hebben gedaan in een David Lynch-film”.
“Jessica Pratt blijft een liedschrijver die je beetpakt en niet meer loslaat, met bloedmooie melodieën en uitgekiende arrangementen en vooral die mysterieuze kinderstem, die vertederend is maar vaak ook huiveringwekkend.”
de Volkskrant *****
“Here In The Pitch gaat verder waar het vorige album was gebleven en biedt opnieuw negen wonderschone liedjes, die direct aanvoelen als diepgewortelde klassiekers.”
Het Parool
