Actrice Hadewych Minis over Girls & Boys

Actrice Hadewych Minis over Girls & Boys

“Een verhaal dat verteld móét worden.”

Eigenlijk was Hadewych Minis helemaal niet van plan om nog toneel te spelen. Althans niet in andermans stukken. De 44-jarige actrice en zangeres wilde haar eigen dingen maken. Met haar programma Minis Plus stond ze drie jaar geleden in Carré en daarmee was een droom uitgekomen. Maar ze wilde van meer betekenis zijn, in haar werk en in haar leven. Daar paste spelen in andermans stukken niet bij. Het zou het einde van haar toneelcarrière betekenen. Tot ze Girls and Boys kreeg opgestuurd,

Een aangrijpende monoloog van de engelse toneelschrijver Dennis Kelly. Regisseur en artistiek leider van Toneelgroep Oostpool Daria Bukvic ́ vond dat ‘deze theatrale noodkreet’ op het lijf van Minis geschreven was. Toen Minis het stuk las, werd ze er zo door aangegrepen dat ze dacht: dit moet ik doen. “Ik heb met Daria afgesproken en we hadden direct zo’n ongelooflijke click. Het was meteen duidelijk dat ik dit móést spelen. Dit was gewoon de bedoeling.”

Na een lange carrière als actrice en zangeres, die haar onder andere twee gouden kalveren opleverde en een rol in een oscar-winnende film, was bij minis rond haar veertigste de pijp ineens leeg. Spelen vond ze niet meer leuk, zingen ook niet. Het plezier was weg. Na een retraite in Thailand vond ze zichzelf opnieuw uit. Zelf dingen maken, dat bleek haar pad. Vijf maanden lang trok ze zich terug om te schrijven. Het resulteerde in de onewomanshow Minis Plus.

“Door helemaal zelf verantwoordelijk te zijn voor een product groei je enorm. Zo’n proces is helemaal niet leuk, maar die groei die daar uit voortkomt is wel echt fantastisch. Je merkt dat als je jezelf kwetsbaar opstelt, je aan jezelf laat zien, je demonen in de ogen durft te kijken, dat je daardoor in een heel mooi contact komt met andere mensen. Dat vond ik bijzonder om te merken. Ik kon daardoor ook echt van betekenis zijn voor anderen. Acteren blijf ik wel doen, ik heb net drie films en een serie gedaan. Maar ik doe niets liever dan zelf dingen maken.”

Toch sta je nu weer in een voorstelling met de tekst van een ander.
“Ja, en ik ben vreselijk blij dat ik dat doe. Het is echt een verhaal dat verteld móét worden. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat Daria me hiervoor gevraagd heeft. Het is geweldig dat ik een verhaal dat ik zo belangrijk vind mag vertellen. Ik voel me een soort doorgeefluik.”

Daria Bukvic ́ zegt over Girls and Boys dat het ‘het meest urgente toneelstuk is dat ze in jaren heeft gelezen’. Wat maakt deze voorstelling zo urgent?
“In wezen is het een stuk dat gaat over geweld tegen vrouwen. Maar het gaat ook over dat als je iets ongelooflijks ergs meemaakt, het vaak toch mogelijk is om in en met liefde door te leven. De voorstelling begint eigenlijk als een soort stand-up, als een hilarisch sprookje. Na een onverwachte ontmoeting ontstaat er een intense liefdesrelatie tussen een man en een vrouw. Dat leidt tot een huwelijk met twee kinderen. Maar op een gegeven moment kantelt het naar de gruwelijkste nachtmerrie. Zij wil scheiden. Uiteindelijk vermoordt hij hun twee kinderen. Die kindermoord is verschrikkelijk maar dat voert niet de boventoon in het stuk. Dat is het geweld tegen vrouwen.”

Kindermoord, geweld tegen vrouwen. Dat klinkt als een loodzware voorstelling.
“Het is niet alleen maar drama. Het begint ongelooflijk grappig en hilarisch. Daarna word je behoorlijk weggeblazen door wat je voorgeschoteld krijgt, maar het is geen grote aanklacht. Het stuk is juist ook een ode aan verbeeldingskracht en aan doorgaan. Dennis Kelly wilde iets schrijven over de hoeveelheid geweld van mannen tegen vrouwen. Hij laat zien dat, hoe je ook bent als vrouw, het mogelijk is dat dit met iedereen gebeurt. Ik heb nog nooit een stuk gelezen dat zo goed geschreven is, dat zo goed in elkaar zit. dat vind ik zo onwaarschijnlijk gaaf. Dat een man dit geschreven heeft en dat een man zo in staat is in het vrouwenhoofd te kijken. De voorstelling laat zien dat ook als je iets gruwelijks meemaakt, je als mens in staat blijft om in liefde te leven. Dat je nog steeds anderen kan helpen terwijl eigenlijk alles je is afgenomen. Ik kan me niet voorstellen dat als een van mijn kinderen er niet meer zou zijn, hoe ik dan nog de ene voet voor de andere zou kunnen zetten. Überhaupt door kan ademen. maar dit stuk sterkt me enorm. Er gaat zo’n troostrijke gedachte van uit. Kelly laat zien dat iedereen in staat blijft om te leven in en met liefde. Ook al hebben ze de meest beestachtige gevoelens in zichzelf. Daar hou ik me heel graag aan vast.”

Vind je het niet doodeng om anderhalf uur alleen op het toneel te staan?
“In eerste instantie voelde ik vooral die bevlogenheid. Dat ik dit verhaal mag vertellen! Nu pas merk ik dat ik langzamerhand buikpijn krijg over het feit dat ik straks in mijn eentje in de grote zaal sta. Ik heb de hele tijd de angst dat ik het stuk te kort doe. Eigenlijk zou ik alleen op een stoel moeten zitten en het voordragen. Dus ik heb nu de hele tijd iets van: als ik maar niet ga acteren. Daarom had ik het net ook over het zijn van een doorgeefluik.”

Op 25 november start Orange the World, een wereldwijde campagne tegen geweld tegen vrouwen. Dat valt samen met de eerste speelweek van Girls and Boys. hebben jullie daar bewust voor gekozen?
“Nee, maar toeval bestaat niet. laten we zeggen dat het niet voor niks is dat het allemaal samenvalt, dat het zo heeft moeten zijn. Het betekent dat het belangrijk is dat we dit stuk doen. Het is echt shockerend hoeveel afschuwelijks er nog steeds met vrouwen gebeurt door mannen. Er is zoveel geweld tegen vrouwen, overal. In landen als Frankrijk en Spanje gaan mensen al massaal de straat op tegen femicide. Daar moet ook in Nederland veel meer aandacht voor komen.”