Bolder & Van Santen over ‘Noem het een huwelijk’

Ze zijn gepokt en gemazeld en toch kersvers. Audrey Bolder was tot 2005 de helft van het duo Bolder & Plante, Noël van Santen maakte tien voorstellingen met Schudden. Samen vormen ze een spraakmakend nieuw koppel dat klaar is om de cabaretwereld (opnieuw) te veroveren. In Noem het een huwelijk spelen Bolder & Van Santen zomaar een man en zomaar een vrouw. Een leven lang hebben ze met elkaar gesproken, gezwegen en spullen verzameld. Alles is gezegd, alles is beleefd en alles is gedroomd. Een avond theater over de prachtige ellende waarin liefde kan verzanden.

Jullie kennen elkaar al heel lang, dus laten we beginnen met een korte introductie…

Audrey: “Wij zijn allebei in 1993 begonnen aan de toneelschool in Utrecht. Na het eerste jaar vond er een strenge selectie plaats en kwamen we bij elkaar in de klas. Na school zijn we bevriend gebleven. Bij Theatergroep Aluin hebben we twee keer samen op het podium gestaan, in de voorstelling De Heilige Antonio (2000) en in Kopstoot (2004). Er was altijd wel de gedachte om samen iets te doen, maar pas in 2017 is het er van gekomen en hebben we bij Podium Hoge Woerd (Leidsche Rijn) de buitenvoorstelling Leve de Liefde gemaakt. Dat smaakte naar meer en twee jaar geleden dachten we: oké, let’s do it!”

Noem het een huwelijk gaat over zomaar een man en zomaar een vrouw. Een stel met een levenslange relatie. Waarom dat thema?

Audrey: “De voorstelling bij Podium Hoge Woerd ging ook over de liefde en dat werkte heel goed. We vonden het allebei leuk om dat verder uit te diepen. Als vrienden heb je natuurlijk soms ook gesprekken over de liefde, relaties en dat soort zaken. We hebben elkaar natuurlijk ook meegemaakt als single.”

Spelen jullie daadwerkelijk een stel?

Audrey: “We hebben heel lang niet geweten of we nou één stel of heel veel verschillende stellen waren. Het kon nog alle kanten op. Pas tijdens de try-outs bleek dat iedereen dacht dat het om een en hetzelfde koppel ging. Dus toen hebben we de knoop doorgehakt. Het is ook heel interessant om een stel te spelen in verschillende fases van hun leven en hun relatie.”

Waar halen jullie de ideeën vandaan? Jullie eigen relaties? Mensen om je heen?

Audrey: “Dat kan van alles zijn. We hebben naar onze eigen ervaringen gekeken, naar waar je zelf in een relatie tegenaan loopt bijvoorbeeld. Het is wel voorgekomen dat Noël mij ’s avonds ineens een spraakberichtje stuurde met een verhaal over zichzelf. We halen ook inspiratie uit gebeurtenissen om ons heen. Ik zat bijvoorbeeld een keer in de bus toen ik twee meisjes iets tegen elkaar hoorde zeggen waarvan ik dacht: ‘dat is een goede zin, die moet ik onthouden.’ Er zitten jarentachtig-dingen in, uit onze jeugd, maar ook scènes waarin het stel dat we spelen op leeftijd is. Noël en ik hebben allebei nog een ouder die hulpbehoevend is. Dat levert ook weer materiaal op. Mijn moeder moest vorig jaar haar huis verkopen, waar ik ook ben opgegroeid. De dag nadat de opkoper was geweest, zijn wij daar gaan repeteren. Er stonden alleen nog twee tuinstoelen en een tafel, verder was alles leeg. Vanuit die situatie is ook weer een scène ontstaan.”

De absurditeit zit in het uitvergroten van het alledaagse, de humor schuilt in de onverwachte wendingen, staat er in de voorstellingsaankondiging.

Noël: “Daar heb ik wel een leuk voorbeeld van. We spelen op een bepaald moment een scène waarin een man en een vrouw samen een huis bezichtigen. In het begin zijn ze het overal over eens, over wat er verbouwd moet worden en over spullen die gekocht moeten worden, maar halverwege kantelt het gesprek. Dat gaat heel subtiel, maar je merkt direct dat het publiek daarop reageert. Het is de herkenbaarheid die mensen vaak heel grappig vinden.”

De prachtige ellende waarin liefde kan verzanden. Daar klinkt mededogen in door, een liefdevolle blik op de minder rooskleurige kanten van een relatie.

Noël: “Dat is het ook letterlijk. Liefde kan je grootste geluk zijn, maar je ook in diepe dalen storten. Het is prachtig, maar soms ook ellendig. Toch verlangen we er altijd naar om samen te zijn, met een geliefde, met vrienden. Welk onderzoek je er ook op naslaat, echt geluk zit altijd in sociale contacten met andere mensen. Het is een beetje een zijspoor, maar ik hoorde laatst in een podcast een verhaal van een straatarts. Die vertelde dat je met één of twee flinke tegenslagen alles kunt verliezen en op straat kunt belanden. Dat heeft te maken met het al dan niet hebben van een sociaal vangnet. De hamvraag is: zijn er in jouw leven een of twee mensen bij wie je altijd, wat er ook gebeurt, terecht kunt? Kun je die vraag met ‘ja’ beantwoorden, dan beland je waarschijnlijk niet op straat.”

Wat is volgens jullie het meest herkenbare, grappige of pijnlijke aspect van een hele lange relatie?

Audrey: “Het niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Dat je heel veel van elkaar houdt, maar dat je elkaar soms ook wel achter het behang kan plakken.”

Zijn jullie inmiddels ook een beetje een stel geworden?

Noël: “Soms is Audrey voorafgaand aan de voorstelling in de zaal bezig met het licht en geluid, terwijl ik in de kleedkamer iets aan het doen ben en dat ik haar dan ineens hoor roepen: ‘Noël, heb je hier aan gedacht? Noël, heb je daar aan gedacht?’ Dan denk ik: Jezus, je lijkt m’n vrouw wel.”

Audrey: “Maar dat doe ik alleen als ik stress heb, hahaha.”

Wat hoop je dat de stelletjes in de zaal meepikken?
Audrey: “Wat ik van mensen terug hoor is dat ze bij sommige scènes iets uit hun eigen relatie herkennen. Het is natuurlijk leuk als mensen daar na afloop in het café samen om kunnen lachen. Zo van: ‘dit zeg ik ook heel vaak’ of ‘dit doe jij ook altijd’ of ‘zo gaat dat bij ons ook’.”

Noël: “Aan het eind zit een scène die bezoekers laat voelen hoe mooi en liefdevol het kan zijn om samen oud te worden. Dat is denk ik een ontroerend slot van de voorstelling.”