Column: Ode aan (mijn)muziekdocent
Ik heb opgetreden in concertgebouw De Doelen in Rotterdam. Dat klinkt goed. Tenminste het gebouw. Ons koor klonk beduidend minder. Vals zelfs. Er zijn geen opnamen van. Althans dat hoop ik. Ze zijn gelukkig nog niet boven water gekomen. Het is puur chantagemateriaal. Samen met mijn vriendin maakte ik jarenlang deel uit van het schoolkoor van onze middelbare school. Niet dat wij in het bezit waren van stemmen als nachtegaaltjes. Integendeel. Wij werden iedere keer weer gekozen door onze muziekdocent Pieter vanwege ons onuitputtelijke enthousiasme. Wij waren de uitstraling van het koor. Het uithangbord. Hoe hij ons iedere keer weer zo gek kreeg weet ik niet. Erg populair werd je er namelijk niet van.
In de muzieklessen excelleerde ik meestal op xylofoon, koebel of tamboerijn. Een ander instrument zat er gewoonweg niet in. Ik telde te snel en op deze instrumenten was het nog net aanvaardbaar. Pieter gaf mij het gevoel dat het best goed klonk, dat ik op mijn manier de sterren van de hemel speelde. Voor even waande ik mijzelf een echte muzikant. Ik wilde zelfs nog even zangeres worden. Gelukkig was deze verstandsverbijstering van tijdelijke aard.
In mijn herinnering oefenden we elke les steeds weer dezelfde liedjes. Sommige songs kan ik inmiddels niet meer horen. Bij ‘Music’ van John Miles zet ik direct mijn radio uit en door ‘Drive my car’ van The Beatles heb ik nooit mijn rijbewijs gehaald.
Een goede muziekdocent is onmisbaar voor je muzikale ontwikkeling. Zonder Pieter had ik ‘Killing me softly’, ‘The Boxer’ en ‘Another band’ hoogstwaarschijnlijk nooit gehoord. En had ik ook niets vernomen van alle versies van liedjes waarin mijn naam voorkomt. Dan had ik nooit op een kerst- of paasviering gezongen en was De Doelen voor mij helemaal onbereikbaar geweest. Maar bovenal, ik had een hoop plezier gemist. Het maakte de middelbare school een stuk dragelijker om door te komen. Het leverde een schat aan mooie en soms ook best gênante herinneringen op. Dat de school überhaupt nog aanmeldingen ontving na onze optredens op de open dagen mag een klein wonder heten.
Afgelopen zomer flaneerde ik met mijn kinderen op een boulevard in Spanje. Uit alle strandtenten en cafés klonk muziek. Verschillende coverbandjes speelden liedjes van André Hazes tot Coldplay. Van The Beatles tot Ed Sheeran. Niet allemaal even mooi, wel heel sfeervol. Muziek maakt alles zoveel beter. Uit volle borst zongen mijn zoon en ik tegelijkertijd mee met ‘Blue Suede Shoes’ van Elvis. Ik keek hem verbaasd aan. “Muziekles”, sprak hij verontschuldigend. En niet alleen Elvis. Ook hij had inmiddels uitgebreid kennisgemaakt met John Miles en The Beatles. Op gitaar, dat wel. Ik werd er vrolijk van. Een geruststellende gedachte ook wel. Er verandert al zoveel in de wereld. Muziekles blijft altijd hetzelfde.
