Het Jaar Van: Theatermaakster Nina de la Parra
Hoe kijk jij terug op het afgelopen jaar?
“Heel dankbaar. Ik heb tussen januari en juni als een soort van holbewoner aan mijn boek gewerkt, dat op 1 februari verschijnt bij uitgeverij Pluim. Ik heb de lockdown gebruikt om tijdens het schrijfproces de diepte in te duiken. Dat had ik nooit kunnen doen als ik tegelijk een tournee had moeten doen. Daarnaast ben ik heel dankbaar met de Neerlands Hoop (de prijs voor meest belovende theatermaker(s) met het grootste toekomstperspectief). Dat is een enorme opsteker na een periode waarin het soms moeilijk was de moed erin te houden. En ik vind het geweldig dat ik met topsaxofoniste Sanne Landvreugd de voorstelling Gods Wegen heb kunnen maken en dat we artistiek zo naar elkaar zijn toegegroeid. In eerste instantie deden we de voorstelling met een band. Die jongens komen uit Duitsland en door de coronamaatregelen was het destijds niet mogelijk om samen te werken. Om te overbruggen zijn Sanne en ik de voorstelling samen gaan doen. Eigenlijk zijn we door een gekke omstandigheid een duo geworden en is daardoor een waanzinnige artistieke kracht ontstaan. Ik volg zelf inmiddels intensief pianoles bij Robin van Geerke, een fantastische jazzpianist uit de Surinaamse muziekscene. Zo is een nieuwe, experimentele vorm ontstaan, die we samen met regisseur Titus Muizelaar verder gaan uitbouwen. Want we staan nog maar aan het begin.”
Zorgt die Neerlands Hoop ervoor dat programmeurs je sneller zien staan?
“Dat moet de toekomst uitwijzen. Ik vermoed van wel, maar ik denk dat je die vraag beter aan mijn manager kunt stellen. Binnen de cabaretscene is dit natuurlijk een hele grote prijs, een soort springplank. Hoewel wat ik doe geen cabaret is. Het schuurt ertegenaan, dat is ook wat de jury benoemde: dat ik de grenzen van het genre oprek.”
Op 1 februari verschijnt jouw eerste boek. Wil je er al iets over vertellen?
“Het is een romantische komedie, getiteld Make Women Come. Het is een autobiografische roman, een gefaald zelfhelpboek en een vrijheidsmanifest ineen. Voor de hoofdpersoon, een vrouw in haar twintiger jaren, heb ik geput uit mijn eigen ervaringen, maar het verhaal is fictie. Het gaat over haar verwarrende zoektocht naar seksuele intimiteit en de perfecte partner, het spoor van vernieling dat zij en haar vriendinnen daarbij achterlaten, en waarom het steeds misgaat in de romantische liefde. Het boek legt op pijnlijke, maar ook grappige wijze haar binnenwereld bloot. Net als mijn stageshow kun je eigenlijk niet goed zeggen in welk genre het valt. Het is allesbehalve een klassieke roman, meer een moderne versie van Bridget Jones’s Diary meets Sally Rooney meets …”
Terug naar onze terugblik: is er privé iets dat eruit springt in 2021?
“Het was natuurlijk voor iedereen een rare tijd. De zogenaamde solitude – eenzaamheid dekt eigenlijk niet de lading – springt er voor mij uit. Voor een kunstenaar is het van wezenlijk belang om af en toe uit het raam te kunnen staren zonder dat iemand iets van je wil. Het is fijn om succesvol te zijn, veel te kunnen optreden, maar er moet ook ruimte en tijd zijn om dat kunstenaarschap te voeden. Die solitude heb ik dus als heel fijn en waardevol ervaren. Maar ik ben sowieso een geïntroverteerd persoon.”
We hebben het gehad over dankbaarheid, succes; was er ook verdriet, boosheid, angst, twijfel?
“Absoluut. De basis van mijn werk is woede, verdriet en verwarring. Mijn emoties zet ik om in kunst, maar daarvoor moet iedereen mijn boek maar lezen. Daarin komt het hele emotionele palet voorbij. Of naar de voorstelling komen natuurlijk.”
Heb jij dit jaar op het gebied van theater, film, muziek of literatuur dingen gezien, gehoord of gelezen die je aanspraken?
“O ja genoeg. Dan denk ik bijvoorbeeld aan The Forty-Year-Old Version, een eigenzinnige en grappige Netflix-film over een gekleurde toneelschrijfster in New York die eigenlijk rapster wil zijn. Of aan het openhartige interview met Chris Rock op The Breakfast Club Radio: ‘If you want therapy to work, you need to present the worst version of you. The one you hate.’ Of aan Dave Chapelle’s laatste Netflix-special Sticks & Stones, waarin hij het heeft over zijn clash met de trans community. Zeer indrukwekkend vond ik de documentaire Tina, waarin de inmiddels 82-jarige Tina Turner vertelt hoe zij het huiselijke geweld waaronder zij gebukt ging te boven is gekomen.
Wat muziek betreft was er de nieuwe special edition van een van mijn favoriete albums aller tijden: John Lennon / Plastic Ono Band. En ik draai het album All Things Must Pass van George Harrison grijs. Blijkbaar ben ik enorm into de eerste soloplaten van ex-Beatles. En Live at Montreux van Nina Simone staat zo ongeveer op de repeat. Briljant.”
Hoe treed jij 2022 straks tegemoet?
“Dat weet ik natuurlijk pas op 31 december. Als dan blijkt dat al mijn voorstellingen geannuleerd zijn, sta ik er toch wat anders in dan als we lekker bezig zijn met onze tournee. Ik ga het nieuwe jaar sowieso met open hart tegemoet. Na twee jaar in mijn eentje werken aan mijn boek mag ik het straks schenken aan iedereen die ooit verdwaald is in de liefde. Ik hoop ook dat ik daardoor mooie ontmoetingen zal hebben. Daarnaast ga ik in 2022 met Titus en Sanne naar Suriname om research te doen voor een nieuwe voorstelling. Ook dat proces ga ik met open hart tegemoet.”
Nina de la Parra en Sanne Landvreugd staan op vrijdag 7 januari in De Oosterpoort met de voorstelling Gods Wegen.
