Kunst is voedsel voor de geest
Welke rol speelt kunst en cultuur in uw leven? In een serie portretten, met prachtige foto’s van Ronald Lowijs, vertellen Groningers in deze Agenda wat theater, muziek, poëzie, een bezoek aan hun favoriete festival of een dagje museum voor hen betekent. En hoe het coronavirus ook hun leven soms totaal overhoop gooit.
Nanneke Jager, buurtwerker WIJ Vinkhuizen
“WIJ Vinkhuizen brengt buurtbewoners met elkaar in contact. Wij stimuleren mensen om mee te doen met activiteiten die we organiseren en hebben een team van vrijwilligers en professionals bij wie wijkbewoners terechtkunnen met allerlei vragen. Als buurtwerker ga ik met mensen in gesprek, signaleer, zorg voor ontmoetingen, probeer mensen in beweging te krijgen en een luisterend oor of helpende hand te bieden. Loubna heeft hier een participatiebaan. Ze is nog maar twee jaar in Nederland en heeft in het verleden veel te verduren gehad. Ik heb er groot respect voor hoe zij het als alleenstaande moeder met drie kinderen allemaal doet.
Een van de projecten die wij hier doen is Vrouwkracht. We helpen vrouwen uit verschillende culturen om hun talenten te ontdekken, zich te ontwikkelen en zo hun zelfstandigheid te versterken. Veel vrouwen vinden het leuk om te koken en kunnen dat ook goed. Dus zijn we een paar jaar geleden gestart met een cateringbedrijfje. Inmiddels zijn we bezig om aan de Metaallaan 255 een klein, voor iedereen toegankelijk restaurant op te zetten. En sinds oktober is ook Gea’s Weggeefwinkel hier gevestigd. Daar kunnen mensen met een smalle beurs terecht voor allerlei tweedehands spulletjes. Met Ellis Hendriksen, educatiemedewerkster bij SPOT Groningen, ben ik bezig een theaterproject op te zetten rondom discriminatie en racisme. Het idee is om met vrouwen uit de wijk korte toneelstukjes te maken waarmee we het publiek bewust willen maken wat discriminatie en je buitengesloten voelen doet met een mens. Niet door te confronteren, maar door empathie op te roepen.
Juist nu is het belangrijk om contact te houden met wijkbewoners die het moeilijk hebben of eenzaam zijn. Tijdens de eerste lockdown durfden sommige mensen hun huis niet meer uit. Zo was er een oude vrouw die vanaf haar balkon vertelde dat ze geen geld meer had om eten te kopen. Wat bleek: ze kreeg huishoudelijke hulp via de gemeente, maar had nooit de maandelijkse eigen bijdrage van negentien euro teruggevraagd. Dus heb ik contact opgenomen met Menzis. Gelukkig kon ze nog tot drie jaar terug declareren. Had ze toch ineens een mooi bedrag op haar rekening staan. Wat ook heel mooi was waren de balkonsessies die wij in april samen met SPOT Groningen en De Wijk De Wereld hebben georganiseerd. Groningse artiestentraden op voor buurtbewoners die vanaf balkons of vanachter hun raam toekeken. Het gevoel van vrolijkheid en verbinding dat kunst kan geven was op dat moment meer dan welkom.
Ik kom uit een gezin waar nauwelijks aandacht was voor kunst en cultuur. In de kast stonden welgeteld twee boeken. In mijn
studietijd werd ik door vrienden op sleeptouw genomen naar
theater en musea. Zo heb ik het gaandeweg ontdekt. Kunst
verruimt je blik en laat je anders naar je omgeving kijken. Het is
voedsel voor de geest. Dat heeft ieder mens nodig. Maar als je
iedere maand moeite hebt om de eindjes aan elkaar te knopen,
kun je dat niet betalen.
Neem het Groninger Forum. Een jaar na de opening zijn er nog steeds wijkbewoners die geen idee hebben wat het is. Terwijl het gebouw voor alle Groningers is. Dus ben ik gaan informeren of we met een groep wijkbewoners een rondleiding konden krijgen. Gratis, want budget voor de vijf euro entree per persoon was er niet. Ik heb de blaren op mijn tong gepraat, maar uiteindelijk hebben we twee keer een mooie rondleiding gekregen. En vorig jaar hebben we vrijkaarten gekregen om met twintig vrouwen de voorstelling Winnie van het NNT te bezoeken. Dat was echt fantastisch.” Loubna: “Winnie was mijn allereerste theaterervaring. Alleen al om in dat gebouw rond te lopen was een ervaring op zich. Ik zou best vaker naar een voorstelling willen. Of met mijn kinderen, die zouden dat ook heel leuk vinden. Soms vragen ze of ze met een vriendje naar de bioscoop mogen. Tien euro voor een kaartje is voor mij veel geld, maar het hoort er toch ook een beetje bij als je kind bent.”
Nanneke: “Er zou iets verzonnen moeten worden om mensen met weinig geld toch die ervaring mee te geven. En dan bedoel ik structureel, want het zijn nu vaak eenmalige projecten. Ik snap dat artiesten ook moeten leven en dat de Stadsschouwburg de gasrekening moet betalen. Maar ook de Stadsschouwburg is uiteindelijk van alle Groningers. Je zou bijvoorbeeld een maatjesproject kunnen starten, waarbij mensen die het financieel ruimer hebben een kaartje betalen voor iemand met een smalle beurs. Net zoals je in sommige bars een uitgestelde koffie kunt bestellen. Je rekent naast je eigen koffie er ook eentje af voor iemand die daar geen geld voor heeft. Dat soort solidariteit moet toch te organiseren zijn?”
