Thuisblijven met… Marcel Hensema

Lege theaters, stille concertzalen: sinds donderdag 12 maart zitten de deuren op slot. In plaats van het publiek te vermaken met mooie, aangrijpende, grappige en ontroerende voorstellingen en concerten, zitten artiesten zoals bijna iedereen in thuisquarantaine. Hoe beleven zij de situatie?

“Ik ben in eerste instantie blij en dankbaar dat iedereen om mij heen gezond is. Voor veel mensen is dit een verschrikkelijke situatie: omdat ze ziek worden of erger. Of omdat ze van het ene op het andere moment zonder werk zitten. Tegelijk zit er ook iets moois aan deze periode. Je vliegt niet constant heen en weer. Als gezin hebben we veel meer tijd voor elkaar. Pingpongen in de keuken is onze favoriete bezigheid van de afgelopen weken. Dat gevoel van teruggaan naar de basis, dat koester ik.

Ik heb heel erg mijn weg moeten vinden. De eerste twee weken waren een soort vakantie en heb ik veel gewandeld en gelezen. Daarna werd ik onrustig. Ik zou in mei een film gaan draaien in Duitsland, maar die werd afgezegd, een serie waaraan ik zou meewerken is uitgesteld. Ineens lag mijn werk stil. Natuurlijk heb ik een buffertje, maar dat wordt snel minder. Dus ben ik gaan nadenken: wat kan ik met mijn vak? Als je ergens een stip op de horizon hebt – in november gaan we er weer voor – dan is er nog niet zo heel veel aan de hand. Maar we hebben geen idee hoelang dit gaat duren.

Ik heb geprobeerd om audioboeken in te gaan lezen, maar daar kwam ik niet tussen, dat is een vrij gesloten wereld. Toen bedacht ik om huiskamervoorstellingen van Mijn Ede aan te bieden, het geromantiseerde verhaal van mijn jeugd in Hoogezand, verweven met muziek van Ede Staal. Ik heb een filmpje op Facebook geplaatst en daar kreeg ik enorm veel reacties op. Ik houd me daarbij keurig aan de RIVM-maatregelen. Zo mogen er per huishouden maximaal drie gasten op bezoek komen. Ik ben in mijn eentje, dus kun je nog twee andere mensen uitnodigen. Wellicht dat na 1 juni de maatregelen iets versoepelen en er een wat groter gezelschap welkom is.

Daarnaast ben ik bezig met een plan dat het mogelijk moet maken om met een groot publiek – vijf- à zeshonderd mensen – een theatervoorstelling te bezoeken. Helemaal coronaproof. Ook voor het begeleiden van de publieksstroom heb ik een oplossing bedacht. Dat idee begon met een vraag van VNO NCW Noord, dat mensen opriep om plannen te bedenken om theater op afstand mogelijk te maken. Want stel dat dit nog twee jaar duurt. Ik ben op dit moment met een grote partij in Groningen in gesprek om dat allemaal uit te zoeken.”

Dat zou wel heel erg goed nieuws zijn. Maar hoe moet ik me dat voorstellen?

“Daar kan ik nog niks over zeggen, maar volgens mij is het echt een fantastisch plan dat je in het hele land zou kunnen uitvoeren.”

Het klinkt op z’n minst hoopvol: gewoon weer theater in de theaterzaal in plaats van op tv of laptop.

“Theater op een scherm komt volgens mij niet echt over. Het raakt in mijn ogen nooit aan de ervaring die je hebt als je met elkaar in een schouwburgzaal zit. Ik snap ook niet zo goed dat iedereen nu voorstellingen gratis op internet gooit of live streamt. Als ik een loodgieter bel, rekent hij zijn prijs en bij de bakker krijg ik het brood ook niet voor niets. Door alles gratis aan te bieden, houd je de gedachte in stand dat kunst niets hoeft te kosten. Voor mij werkt het in ieder geval niet. Theater is geen eenrichtingsverkeer zoals film of tv. Ik maak iedere avond opnieuw de voorstelling met het publiek in het ‘hier en nu’. De reacties van bezoekers zijn iedere avond anders, ik voel me anders, de ruimte is anders.”

Hoe kijk jij als nuchtere Groninger naar deze tijd?

“Tja, dat is natuurlijk heel dubbel. Ik vind het verschrikkelijk voor mensen die door deze ziekte getroffen worden. Je denkt: is dit het allemaal waard, dat de hele economie instort? Maar het zal je vader of je moeder maar zijn. Tussen die twee gedachtes word ik heen en weer geslingerd. Wat ik fascinerend vind, is dat we ons heel goed kunnen aanpassen. Deze tijd brengt ook mooie en creatieve dingen voort. We gaan terug naar de menselijke maat. We geven minder uit, we vervuilen minder, we kijken wat vaker om naar onze buren en oudere mensen, we stappen niet meer voor twee tientjes in het vliegtuig voor een weekendje Londen. Ik hoop dat we dat kunnen behouden als dit voorbij is. Al weet niemand wanneer dat zal zijn. We hebben het niet in de hand en moeten erkennen dat de natuur sterker is dan de mens. Dat de wereld niet van ons is, maar wij van de wereld. Het is een les in accepteren. Maar het zal je bedrijf maar zijn waar geen cent meer binnenkomt. Je zal maar het kind zijn van een vader met losse handjes… Het is heel dubbel allemaal.”

Wil je een huiskamervoorstelling van Marcel Hensema boeken? Of wil je met je bedrijf iets bijzonders? Kijk dan op marcelhensema.nl.